რა დასამალია, ეს თემა პოპულარობით არ სარგებლობდა არც უცხოელებში (ამ ეტაპზე მიზეზი მნიშვნელოვანი არ არის, ფაქტია, ასე იყო) და არც – პარტიის ძველ თუ ახალ „ელიტაში“.
ოპოზიციის ბოლო ნაკადის პარლამენტში შესვლის შემდეგ, რომელიც დროში გაწელილ ბანალურ მასკარადად იქცა მოსალოდნელზე სევდიანი ფინალით, ტელევიზიებმა ყურადღება საპარლამენტო ბატალიებზე გადაიტანეს.
ერთ-ერთი უმძიმესი ბრალდება, რომელსაც საქართველოს ვაი-კეთილისმყოფელნი უყენებდნენ საქართველოს პირველ პრეზიდენტს, არის ნაციონალიზმი და ქვეყანაში ეთნოკონფლიქტების გაღვივება...
ქართულად კითხვა რომ შეგეძლოთ, ნახავდით, რომ კრიზისი არათუ დაძლეული, არამედ პიკზეაო – მიუწერეს მისივე სიტყვებით „ფიზიკურად ძალაგამოცლილ“ ევროკავშირის ელჩს ტვიტზე...
ამბობენ, კაცი ვიზუალური არსებააო. მაგრამ 1989 წლის 9 აპრილი უფრო ხმით აღიბეჭდა ჩემს მეხსიერებაში, ვიდრე იმიჯებით. პირველ ყოვლისა, ეს ხმა უსინათლოთა ანსამბლის მიერ...
ამაზე კიდევ ერთხელ მას მერე დავფიქრდი, რაც ჭავჭავაძის ცენტრში სტუდენტებთან ერთად რიჩარდ ლაგრავენესის ფილმს – „თავისუფლების მწერლებს“ ვუყურეთ და შემდეგ...
